Is real beauty fleeting?

Wat is normaal?

Opiniestuk gebaseerd op de documentaire “Beperkt Houdbaar” door Sunny Bergman (2007) over het schoonheidsideaal. De impact van de industrie op de gewone vrouw.

Men zegt dat 30-35 jaar een goede leeftijd is voor vrouwen om te beginnen met plastisch chirurgie. Als we het over rimpels hebben, is daar de oplossing botox, je mist je hele gezichtsuitdrukking maar who cares? Een glad voorhoofd daar gaat het om. Zijn rimpels dan niet meer normaal?
Ben ik altijd opgegroeid met het idee dat het bij het proces van ouder worden hoort, maar is dat nu al afgedaan?

Hoe zal het straks zijn als ik ouder ben? Net zoals een vrouw uit de documentaire antwoord geeft op de vraag, “Wanneer is het nodig?” Als het gaat hangen, als je er niet meer fris uitziet. Zo denk ik ook, mocht ik er zelf niet meer tevreden over zijn dan laat ik er iets aan doen. Maar ben ik over tien jaar nog de enige die invloed heeft op wat ik aan mezelf zou veranderen? Als je ziet wat voor druk er nu eigenlijk al wordt gelegd op vrouwen om iets aan zichzelf te laten veranderen, is dat de maatschappij? Zijn de media zo bepalend?

En als je wat laat doen, wordt het dan gezien als een imperfectie die je opvijzelt? Of gaat het toch verder dan dat? Ben je nog trouw aan jezelf aan jouw lichaam het lichaam waar je al die jaren mee doet? Als je gezond bent, je lichaam je niet in de steek heeft gelaten, ga je er dan zo mee om?

Waar ligt de grens van onzekerheid en de mate van het ‘last’ hebben van een “aandoening”? Wanneer is het psychisch?

In de samenleving van nu waarin iedereen zo zijn eigen individu promoot als het ware, wil toch iedereen op elkaar lijken.

Volgens de plastisch chirurg in de documentaire is het simpel: “Mensen willen normaal zijn, niet superjong, supermooi. Er is een bandbreedte die als normaal ervaren wordt, veel mensen willen binnen die bandbreedte zitten.” Het ideaalbeeld dat willen we allemaal, maar hoe meer we daarnaar streven hoe ontevredener we worden. Uit onderzoek onder tien verschillende landen blijkt slechts 2% van de vrouwen zichzelf mooi te vinden.

Over de invloed van media ben ik het eens met de Jackie redactie, je moet het niet persoonlijk maken. Je kunt het ook waarderen zonder dat je het op jezelf projecteert. Zo lees ik ook de glossy’s, maar ik vergelijk me er niet mee. Er zijn vrouwen uit de bladen (modellen, gephotoshopt) en de echte vrouwen zoals vrouwen uit mijn omgeving en ikzelf. Maar waar ik wel voor ben is om de “echte vrouw” wat meer te promoten in de bladen. Anders wordt het allemaal zo oppervlakkig, als je op een gegeven moment alleen nog maar “gemaakte” vrouwen ziet ga je dat misschien toch als werkelijkheid zien. Zoals de bladen zeggen, “we verkopen een fantasie”. Maar dan moet de lezersgroep dit nog wel als fantasie blijven zien.